بررسی همبستگی یک معیار تشخیصی پیشنهادی تصویربرداری با معیارهای تشخیصی استاندارد رینوسینوزیت مزمن در تطابق با یافته های رایانشی به دست آمده از تصاویر تشخیصی

سینوزیت مزمن از جمله چالش های شایع و مزمن پزشکی است که هر چه زمان درگیری طولانی تر شود، تغییرات در ساختار سینوس های پارانازال بیشتر و پاسخ به درمان کمتر خواهد بود. از علل دخیل در این مشکل می توان به عفونت های مزمن و تماس بیش از حد با آنتی ژن های محیطی اشاره کرد. در کنار یافته های بالینی، یافته های قابل اعتماد و در دسترس تصویربرداری به کمک فرآیند تشخیصی این بیماری آمده است. از جمله مودالیته های تشخیصی قدرمند، سی تی اسکن از سینوس های پارانازال با وضوح بالاست که ساختار آناتومیک و کدورت در سینوس ها را بخوبی نشان می دهد. قریب به سه دهه از زمان معرفی معیار استاندارد Lund-Mackay scoring می گذرد و همچنان این معیار تشخیصی تصویربرداری به دلیل سادگی و تطابق بالا با یافته های بالینی، بعنوان یکی از معیارهای استاندارد تشخیصی سینوزیت مزمن شناخته می شود. هرچند در طول سال های سپری شده انواع اصلاح شده ی متعددی از این معیار معرفی شده است. با پیشرفت مقوله هوش مصنوعی در پردازش تصاویر در سال های اخیر، به نظر می رسد آن سادگی معیار اصلی مذکور به تدریج جای خود را به خروجی یافته های رایانشی خواهد داد. از این رو مطالعه ی حاضر طراحی گردید تا با معرفی و ارزیابی یک معیار پیشنهادی مبتنی بر Lund-Mackay scoring به بررسی همبستگی آن با معیارهای تشخیصی استاندارد و نیز تطابق با یافته های رایانشی به دست آمده از تصاویر تشخیصی به کمک هوش مصنوعی بپردازد.

مجری: دکتر علیرضا محمدیان