پیوند عصب اتولوگ، درمان استاندارد طلایی برای نقص‌های عصب محیطی محسوب می‌شود؛ با این حال، دسترسی محدود و تخریب ناحیه اهداکننده، کاربرد بالینی گسترده آن را محدود می‌کند. اگرچه عملکرد ایمپلنت‌های عصبی آلوژنیک سلول‌زدایی شده بررسی شده است، اما چالش‌هایی مانند اهداکنندگان انسانی ناکافی، مانع اصلی استفاده بالینی آن بوده است. مواد بازسازی عصبی مهندسی بافت شده در طول سال‌ها توسعه یافته‌اند و محققان استراتژی‌هایی را برای تقلید از ریزمحیط عصبی محیطی در طول طراحی پیوندهای کاتتر عصبی، یعنی ماتریکس خارج سلولی (ECM)، که شامل سیگنال‌های مکانیکی، فیزیکی و بیوشیمیایی است که از بازسازی عصب پشتیبانی می‌کنند، بررسی کرده‌اند. در این مطالعه، ماده الکتروریسی شده همسو با پلی‌کاپرولاکتون/فیبروئین ابریشم (PCL/SF) با ECM مشتق شده از سلول‌های بنیادی مزانشیمی بند ناف انسان (hUMSCs) اصلاح شد و یک ماده بازسازی عصب بیونیک دوگانه با موفقیت ساخته شد. نتایج نشان داد که ماده بیومیمتیک توسعه یافته دارای خواص بیولوژیکی عالی است و لنگرگاه کافی برای سلول‌های شوان و فرآیندهای بازسازی آکسون و رگ‌زایی بعدی فراهم می‌کند. علاوه بر این، ماده‌ی بیونیک دوگانه، تأثیری مشابه پیوند عصب اتولوگ در ترمیم نقص‌های عصب محیطی در موش‌ها داشت. در نتیجه، این مطالعه مفهوم جدیدی را برای طراحی مواد ترمیم عصبی ارائه می‌دهد و مواد ترمیمی بیونیک دوگانه‌ی تهیه‌شده، توانایی ترمیم کمکی عالی دارند و آزمایش‌های پیش‌بالینی بیشتری برای ارزیابی پتانسیل کاربرد بالینی آن ضروری است.

منبع:

Bioact Mater. 2023 Mar 16;26:370–386. doi: 10.1016/j.bioactmat.2023.02.002